روايتي درباره خودكفايي ايران در توليد دارو

به گزارش ديباروز ، سايت مركز اسناد انقلاب اسلامي نوشت: فريدون سيام كنژاد ، فعال صنعت داروسازي كه پس از پيروزي انقلاب مدتي مسئوليت شركت دارويي بنياد مستضعفان را بر عهده داشت ، بخشي از خاطرات خود را درباره صنعت داروسازي قبل از انقلاب و “قبل از انقلاب ، او وجود داشت ترديدي وجود دارد كه اقليت يهودي بيش از اقليت هاي ديگر در حرفه داروسازي حضور داشتند ، اما اين طور نبود كه حرفه داروسازي در دست يهوديان باشد ، ” او گفت. . به عنوان مثال ، در كلاس ما ، كه ورودي دانشكده داروسازي دانشگاه تهران در سال 1349 بود ، شش نفر از 65 دانشجو يهودي بودند ، اين تعداد براي يك كلاس 65 دانشجو بيشتر از ساير رشته هاي تحصيلي بود.

آنچه در مورد صنعت داروسازي مي توان گفت اين است كه قبل از انقلاب اين صنعت در اختيار شركت هاي چند مليتي بود. بيش از 90٪ داروهاي كشور وارد مي شود. كارخانه هايي كه وجود داشتند ، به استثناي چند كارخانه ايراني ، بقيه شاخه هاي كارخانه هاي چند مليتي بودند كه داروهاي اساسي و استراتژيك را به شكل كارخانه وارد مي كردند و فقط به صورت محلي تحت مجوز از شركت مادر داروهاي معمولي توليد مي كردند.

كارخانه هاي ايراني نيز بيشتر داروهاي خود را تحت ليسانس شركت مادر توليد مي كنند و مارك تجاري آنها با حروف اصلي و بين المللي يكي بود. فقط يك توليد كننده ايراني يا دويست درصد وجود داشت كه داروهاي آن نقش مهمي در بازار دارو نداشتند. به طور خلاصه ، صنعت داروسازي قبل از انقلاب يك صنعت كاملاً معتبر بود كه متعلق به شركت هاي چند مليتي بود.

پس از پيروزي انقلاب ، كليه كارخانه هاي داروسازي تحت پوشش سازمان ملي صنايع قرار گرفتند و صنايع دارويي شروع به تمرين ايستادن روي دو پاي خود كردند. امروزه بيش از 95 درصد داروها در كشور توسط متخصصان ايراني توليد مي شود. در حال حاضر چندين داروي اساسي و استراتژيك به صورت محلي توليد مي شود. انواع مواد اوليه و بسته بندي در داخل ارائه مي شود.

به طور خلاصه مي توان گفت يكي از صنايعي كه بعد از انقلاب اسلامي بيشترين پيشرفت را داشته و امروز كمترين وابستگي را به خود ديده است ، صنعت داروسازي است.

انتهاي پيام